Նրանք նոր ու թարմ շունչ են տալիս մեղեդուն, ստեղծում ռոք երաժշտություն ու այն ներկայացնում հայ հանդիսատեսին: Բեմում Վանականն է` հայկական ալտերնատիվ ռոք խումբը:

Նրա աչքն աշխարհին ու մարդկանց տեսնում է այլ դիտանկյունից, տեսախցիկը` վավերագրում պատմություններ ու հասցնում մարդկանց: Նա լուսանկարիչ, համադրող Վահան Ստեփանյանն է: 

Նրա վրձինը դերասանի դիմագծին տալիս է կերպարանք, ստեղծում ներկայացման հերոսին ու կուլիսներից հասցնում բեմ: Նա թատրոնի դիմահարդար Անի Հովսեփյանն է:

Նրա ձայնը կենդանացրել է ֆիլմերի ու մուլտերի բազմաթիվ սիրելի կերպարների, նրա տարերքը բեմն է, սիրելի վայրը` թատրոնը: Նա դերասան Սամվել Թոփալյանն է: 

Նրա մտքում ծնված բոլոր գաղափարները դառնում են շոշափելի, չափ ու ձև, գույն ու տեսք ստանում և պատմում տարածության մեջ հարմարավետ ու ներդաշնակ զգալու կարևորության մասին: Նա ինտերիեր դիզայներ Քնարիկ Խաչատրյանն է: 

Նրա վրձինը նկարազարդում է պատմություններ, որոնք հետո հայտնվում են ընթերցողի ձեռքում, թերթվում ու դառնում հարազատ: Նրա հերոսներն ապրում են գրքերում, հետո` տեղափոխվում անիմացիայի աշխարհ ու մարդկանց պատմում ամենատարբեր էմոցիաների ու հույզերի մասին: Նա գրքերի հեղինակ-նկարազարդող, անիմացիոն ռեժիսոր Լիլիթ Ալթունյանն է: 

Նրա ձայնը պատմում է տարբեր հերոսների ճակատագրերի մասին, նրա երգերում ապրող հնչյունները կարողանում են պոկել հանդիսատեսին ունկնդրի աթոռից ու հասցնել օպերային արվեստի աշխարհ: Նա օպերային երգիչ, տենոր Լիպարիտ Ավետիսյանն է: 

Նա բեմը վերածում է շքեղ առանձնատան, հետո` հեռու գյուղակի, նրա ստեղծած դետալներն ու զգեստներն արտացոլում են ներկայացման թեմատիկան ու հանդիսատեսին պատմում այն ժամանակաշրջանի մասին, որի ընթացքում կատարվում են թատերախաղի գործողությունները: Նա բեմանկարիչ Վիկտորիա Ռիեդո-Հովհաննիսյանն է: 

Նրա աշխարհում էմոցիաները, մարդկային հարաբերություններն արտահայտվում են քանդակի, գեղանկարչության կամ էլ դիզայնի միջոցով, նրա աշխատանքների հիմքում փիլիսոփայությունն է, նա քանդակագործ, նկարիչ և դիզայներ Արման Նուռն է:

Նա աշխարհին ու մարդկանց նայում է վավերագրողի պատուհանից, մարդկային պատմությունները վերածում է կարճամետրաժ ֆիլմերի ու դրանք հասցնում էկրաններ: Նա վավերագրող ռեժիսոր և մեդիա մասնագետ Սեդա Գրիգորյանն է:

Նրանց մեղեդին ծնվում է հույզի ապրումից, հասնում հանդիսատեսին, հետո սահում ներս ու սկսում ապրել յուրաքանչյուրի սրտերում: Կիթառի ակորդները ձուլվում են երգերի բառերին` ստեղծելով արտասովոր կապ հանդիսատեսի և արտիստների միջև, երկրպագուները դուրս են գալիս աշխարհի միանվագ աղմուկից ու հայտնվում «Տիեզերք» բենդի միջգալակտիկական տարածությունում: 

Նա ճանաչում է արվեստն իր տարատեսակ կերպերով, ժամանակաշրջաններով և ուղղություններով, նրա շուրջն ամեն ինչ միմիայն արվեստի մասին է. նա արվեստաբան Արմեն Եսայանցն է: 

Նա իր պիքսելային պատկերները հասցնում է քաղաքի ամենատարբեր անկյուններ, որոնք դառնում են համայնքի մի մասն ու պատմում այս կամ այն խնդրի մասին։ Նա ստեղծագործում է աշխարհի ամենահին խճանկարի տեխնիկայով և ստեղծում սթրիթ արտ:   Նա արվեստագետ Սիրանուշ Աղաջանյանն է։

Նրա գրիչը թղթին ուրվագծում է շենքեր, կառույցներ, հատակագծեր, որոնք հետո դառնում են մեծ նախագծեր ու հայտնվում քաղաքում: Նա հաճախ տեսնում ու նկատում է այն, ինչը կարող էր շատերիս աչքից պարզապես վրիպել: Նա ճարտարապետ, քաղաքաշինարար և հետազոտող Սարհատ Պետրոսյանն է: 

Նրա հոգեհմա երաժշտությունը վերածվում է գույների սիմֆոնիայի և հանդիսատեսին տանում մի ջերմ ու տաք տուն, որտեղ բնակիչները` երաժշտական նոտաները, ընդունում ու ճանապարհում են հյուրերին` պատմելով մի մոլորակի մասին, որի պաշտոնական լեզուն մեղեդին է: Դաշնամուրի սև ու սպիտակ ստեղների առջև այսօր նա է` դաշնակահար Հայկ Մելիքյանը:

1950-ական թվականներ, ռոքի և փոփի վերածննդի շրջան, Եվրոպական ռադիոներից մեկի հաճախականությունն ինչ-որ արտասովոր ելույթ էր պատրաստել: Եթերում ոչ թե պարզապես իրար հաջորդող սինգլներ էին, այլ` մրցույթ, այն էլ` միջազգային: Հեռարձակվում էր Շվեյցարացի հեղինակ և Եվրոպական հեռարձակողների միության տնօրեն Մարսել Բեզենսոնի «Եվրատեսիլ» երգի մրցույթը: 1950-ականներից մրցույթը եկավ-հասավ 2000-ականներ՝ իր հետ բերելով նոր անուններ ու ձայներ։ 2006 թվականը հայ երաժշտասերների համար պատմական էր. մասնակից երկրների շարքերում հայտնվեց նաև Հայաստանը: 2024 թվական, մեր օրեր. Եվրատեսիլ երգի մրցույթում ներկայացրած 16 երգերին այս տարի կավելանա ևս մեկը` «Ժակոն»:

Նա պարարվեստի յուրօրինակ տեսակներից մեկի` բալետի շնորհիվ, բեմում մի պահ Կրասոսն է, հետո Արբենինը, Ռոմեոն և այսպես շարունակ: Պատմական ամենատարբեր ժամանակների այս հերոսները հաճախ են հայտնվում Օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնի բեմում, նրանց հանդիսատեսին ծանոթացնում է նա` բալետային թատերախմբի առաջատար մենապարող Ռազմիկ Մարուքյանը:

Նրանց երգացանկում բացառապես հայկական ազգային երգեր են, Երևանում, մարզերում, թե արտերկրում նրանք պատմում են հայկական երգարվեստի մասին ու Ներկայացնում Կոմիտասի ամբողջական և իրական կերպարը: Միջնադարյան հայկական նոտագրությունը` խազերը, 21-րդ դարի մարդուն այսօր էլ պատմելիք ունի, հիմա պարզապես համանուն երգչախմբի միջոցով: 

Նա ներկայանում է երկու իրարից տարբեր, բայց միևնույն ժամանակ նման մասնագիտություններով, նրա կատարմամբ հանդիսատեսը վայելելում է ջազային երաժշտություն, իսկ հետո՝ հայտնվում թատրոնում: Բացվում են վարագույրները, մի շատ արտասովոր ձայն հուշում է` շուտով լույսերը կմարեն ու կսկսվի ներկայացումը, բեմում նա է` դերասանուհի Ալլա Սահակյանը:

Նրա հետ հեռուստադիտողը ճամփորդում է ամենատարբեր ոլորտներում, ծանոթանում մարդկային պատմությունների, պարզապես լինում այստեղ և հիմա ու տեսնում հանրահայտ արտիստներին բոլորովին այլ դիտանկյունից: Հեռակառավարման վահանակն այսօր կրկին միացրել է հեռուստացույցը, էկրանին նա է` հաղորդավարուհի Աննա Ավանեսյանը: