Patrick Martens groeide op in een klein dorp in Brabant. Over homoseksualiteit werd - zeker in die tijd - niet gesproken, of alleen met veel haat en walging. ,,Flikker, vieze homo… Als je dat soort woorden steeds hoort, denk je op een gegeven moment: ik wil dat niet zijn. Ik dook steeds dieper in de schaamte.’’ ,,Ik wist al op jonge leeftijd: ik ben homo. En dat is superkut. Maar als ik een heel lief, aardig mens word, valt het misschien minder op.’’ Pleasen werd zijn overlevingsmechanisme. Patrick probeerde voortdurend te voldoen aan de verwachtingen van anderen. ,,Ik dacht altijd dat een coming-out een enorme bevrijding zou zijn. Toen het eindelijk zover was, kwam ik in een ugly cry terecht. Alle stress en spanning van 23 jaar kwam eruit. Ik kon niks meer, alleen maar keihard huilen, huilen, huilen.’’ Maar nadat het hoge woord eruit was, bleef hij achter met schaamte. De weg naar zelfliefde bleek lang. ,,Ik was wel out, maar totaal niet proud’’, zegt hij. ,,Ik kon mezelf nog steeds niet accepteren en schakelde over in een andere versnelling: veel feesten met heel veel drank en drugs. Ik heb mezelf echt kapot willen maken.’’ Na het overlijden van zijn vader besloot Patrick de tijger in de ogen te kijken. Het schrijven van het boek hielp – net als een ayahuasca-trip, die hem een cruciaal inzicht bracht. ,,Ik gaf mezelf een knuffel en zei: jongen, het komt goed.’’ En ‘goedkomen’ betekent voor Martens niet dat alles perfect is – integendeel. ,,Ik gun iedereen een jaar waarin alles kut gaat. Want als je op de grond ligt, moet je jezelf oprapen. En dan begint het echte werk.’’ Luister meeNeem een abonnement: https://www.bladopproef.nl/See omnystudio.com/listener for privacy information.